Eg er mannskap på ei skute, som er gråmala og mett ut av daga
og besetningen består av mange rare folk, og de fleste har store
hengemagar.
Eg skal ikkje nevne navn, for da tar seg ikkje ut, men me er
ganske so internationale, me har pinadø folk frå inst inn i sogn, og
en måsadott med hytte ut i Hvaler.
Sjøl kjem eg frå Nordfjord, og trives godt med da, men me har
knotara frå lengre sør i landet, men flesteparten kjem ifrå en liten
provins dei kalla Oslo og er hovudstad i landet.
Og kvar søndag har me heilagstund på båtdekket vårt,og då
samlast me til gudsord og ein pjolter, og dei klokaste av oss for sei
nokre ord, før me skåla for alle gode formål.
Men Sersjanten vår tok kaka, sist me stilla opp, for da sto han dar
i nylonstrømpebukse. Og eg tenkte i mitt stille sinn, ka blir da
neste no, då kom mådotten i rosa shorts og strømper.
Og begge to er koslige som guds heilage mor, men når natta kjem
då laga dei spetakkel, for knotaren knorra og skjær tenner iblandt,
medan mosadotten let som ei fele.
Me har også en kar me har kalla Intendant, det betyr at han intet aner,
og en an gammal mann me har bitta på lugar`n so nå sitt han
der berre og glaner.
Denne båten er eg fanga i, og trives ganske godt, det betyr vel at
også eg er galen,
for me knegga og ler og kosa oss godt, og oppføre oss nesten
som smalen